Rozdział XXVI

          Kiedy tylko Hermiona i Łucja przeszły przez drzwi, te się za nimi zamknęły i znikły. Za to dziewczyny wylądowały w…

- To jest labirynt – stwierdziła starsza z Ślizgonek, dokładnie rozglądając się dookoła, chociaż wcale nie było łatwo cokolwiek dojrzeć, gdyż było dosyć ciemno, co jest wielkim utrudnieniem.

- Lumos – szepnęła Łucja wykazując odrobinę zdrowego rozsądku, a jej różdżka natychmiast rozjarzyła się białym światłem. Hermiona poszła w ślady przyjaciółki. Po chwili obie z niezwykłą ostrożnością ruszyły przed siebie, gdzie znajdowała się jedyna droga, jaką miały do wyboru. Miały nadzieję, że zadanie nie będzie bardzo trudne i dadzą sobie radę.

*

            - Jak to dołączyć ? – zapytała Anastasia Athy, kiedy ślizgonki zniknęły za drzwiami.

- Im prędzej on dołączy, tym szybciej zdobędą kolejne części Kryształu. Chyba nie powiesz mi, Anastasio, że nie zauważyłaś, że sprawy zaszły za daleko.

- Masz na myśli śmierć Zabiniego i próbę wyeliminowania Malfoya ?

- Dokładnie. Dlatego, kiedy im się uda, Potter i Lestrangę wcześniej, niż to było zamierzone, pójdą po ostatnie części. Nawet początkowe koncepcje zadań zmieniono. A teraz sprowadź Dracona, nasi medycy się nim zajmą.

- Oczywiście, Atho. - odpowiedział nauczycielka, nie pytając już o nic więcej.

*

            Rudowłosa piątoklasistka siedziała przy jednym ze szpitalnych łóżek. Było zajmowane przez jej nieprzytomnego chłopaka. Ginny wiedziała, że pani Pomfrey zrobi wszystko, by doszedł do siebie, ale mimo to nadal się o niego martwiła. Mimo zapewnień pielęgniarki, bała się, że Draco może się więcej nie obudzić.  W pewnej chwili poczuła czyjąś rękę na swoim ramieniu. Przeniosła wzrok na tę osobę i ujrzała nauczycielkę obrony przed czarną magią.

- Muszę go zabrać. – oznajmiła spokojnie.

- Gdzie?

- Do Głębin. Naszą magią szybciej go wyleczą. Jeszcze dzisiaj powinien się obudzić. On musi pomóc dziewczynom.

- To dobrze, że się obudzi,  – powiedziała Ruda oddychając z ulgą. – ale naprawdę musi? – zapytała. Wiedziała, jak bardzo niebezpieczne może być zadanie.

- Musi. 

- Gdybym tylko mogła... - westchnęła ze zrezygnowaniem.

- Ale nie możesz, Ginny. Są pewne rzeczy, które każdy musi sam wykonać i nikt inny nie może tego za niego zrobić. 

- Wiem.

- Lepiej idź już. – poleciła jej Anastasia. - Wróci dopiero gdy im się powiedzie. - Ginny posłuchała i po chwili jej nie było. Natomiast nauczycielka wyszeptała kilka złożonych zaklęć i zniknęła z Hogwartu, zabierając ze sobą młodego Malfoya.

*

- Prawo

- Lewo – powiedziały równocześnie dziewczyny, dochodząc do rozwidlenia dróg po kilku minutach wędrówki przed siebie.

- Więc prosto. – stwierdziła Hermiona, na co przystała Łucja. Szły kolejne kilka minut, nie natrafiając na jakąkolwiek przeszkodę. Obydwie miały dziwne wrażenie, że jest za spokojnie wiele za spokojnie..

*

 Ach więc to tak – pomyślała pewna dziewczyna. –  Ta cała Blackley zabiera Malfoya  do jakiś głębin, a on ma pomóc… no właśnie komu? Może Riddle'ównie i Snape'ównie? Ale w czym?– myślała intensywnie ślizgonka. – Ron musi się dowiedzieć.

Wychyliła się za szafki z lekarstwami i innymi podobnymi przedmiotami, gdzie była jej kryjówka i upewniwszy się, że w skrzydle szpitalnym nikogo nie ma, udała się w kierunku drzwi. Po chwili opuściła królestwo pani Pomfery i zaczęła szukać Weasleya... Panna Rosier akurat miała szczęście, ponieważ natrafiła na rudowłosego jeszcze na tym samym korytarzu.

- Nie uwierzysz, czego się dowiedziałam. – rzekła do niego, a potem zaciągnęła go do najbliższej pustej klasy i zaczęła opowiadać, co widziała i usłyszała w skrzydle szpitalnym.

- No to ładnie…- podsumował Ron – Riddle nie jest głupia, może im się udać. – stwierdził już ze złością.

- Myślę, że powinieneś powiedzieć dyrektorowi. – rzekła ślizgonka

- Zrobię to, Agnes. – zapewnił. – A tobie udało ci się jakoś zbliżyć do tej bandy ?

- Niestety nie, Ron. Niewiele brakowało, jedynie Potter coś podejrzewał, ale Traves się oczywiście wtrącił i musiałam odejść.

- Cho*era jasna. – mruknął – Jak zwykle ktoś musi się wpie*rzyć i rozwalić to, co zaplanowane.

- Zawsze tak jest. – powiedziała dziewczyna ze zrezygnowaniem. – Z nami tak nie będzie, prawda ? – zapytała po kilku chwilach milczenia. – Nie pozwolimy, by ktoś stanął między nami i nas rozdzielił.

- Nigdy na to nie pozwolimy, Agnes. Dla mnie nie ma nikogo innego poza tobą. – powiedział. Tak naprawdę trochę się już z tym męczył, a wiedział, że jego dziewczyna również, ale nie mogli na razie się ujawnić. Nie teraz. Ona miała większe pole popisu. Mogła obserwować ich działania wtedy, gdy tamci siedzą w salonie Slytherinu. A Agnes Rosier nie była kojarzona z nim i lepiej było by tak pozostało. Przynajmniej na jakiś czas.

*

…To dziwne wrażenie, wcale nie było złudne. Rzeczywiście było trochę za spokojnie. Zaraz gdy dziewczyny wkroczyły w następny zakręt, zaatakował ich jakiś stwór. Był strasznie dziwny, a jego wygląd przyprawiał o dreszcze. Był to potwór, który jest mieszanką różnych zwierząt. Miał głowę lwa, skrzydła nietoperza i kolec skorpiona. To „coś” było nie tylko przerażające, ale i niebezpieczne.

- Chimera* - wyszeptała przerażona Hermiona.

Zaklęcia zaczęły błyskać. Obie dziewczyny używały coraz gorszych klątw i ciskały je w stronę stwora. Jednak nic nie działało. Chimera była za silna. Ślizgonki też już pomału traciły siły, wymęczone pojedynkiem. Nagle Hermiona ujrzała, że Łucja potknęła się i upada, a różdżka wypadła jej z ręki, do tego rozwścieczona chimera leci w jej stronę. Brązowowłosa nie wiedziała co robić. Była za daleko, by podbiec do przyjaciółki i spróbować ją z stamtąd zabrać. Czarnowłosa próbowała się podnieść, ale nie miała jak, chimera znajdowała się tuż nad nią. Dziewczyna była pewna, że stwór zaraz ją uśmierci. Hermiona pod wpływem impulsu machnęła różdżką i krzyknęła:

- IMPEDIAMENTA MAXIMA ! – ku jej zdziwieniu zaklęcie zadziałało, bowiem udało jej się trafić w miejsce nie osłonięte grubym pancerzem. Natychmiast podbiegła do przyjaciółki i pomogła jej się podnieść. Modsza z dziewczyn chwyciła swoją różdżkę leżącą obok i odeszły kilka metrów dalej.

- Hermiono, - powiedziała nagle Łucja, wpadając na pewien pomysł. – Avada, na trzy

- Za słabe ! - stwierdziła - Ale spróbujmy.

- Raz…

-Dwa…

- TRZY ! – krzyknęły razem – AVADA KEDAVRA ! –  w tym samym momencie zaklęcie Hermiony przestało działać, a z różdżek przyjaciółek wyleciały zielone promienie klątwy uśmiercającej. Jednak to nie były dwa promienie, a trzy. Starsza z dziewczyn to zauważyła i natychmiast się odwróciła, bo właśnie gdzieś za nimi stał ktoś, kto wystrzelił trzeci promień. Po chwili również i czarnowłosa poszła w ślady przyjaciółki i też się odwróciła. Obie ujrzały osobę, której nigdy nie spodziewały by się teraz zobaczyć. Osobę, która dopiero co leżała nieprzytomna w skrzydle szpitalnym w Hogwarcie, a przynajmniej powinna tam się znajdować.

- DRACON !? – wykrzyknęły zgodnie.

*Tak wyglądała chimera z gry Heroes of Might and Magic

Witajcie, jak widać wróciłam z nowym rozdziałem i pochwalę się, że mam już dwa kolejne naprzód więc nie będziecie musieli długo na niego czekać.

 Ten rozdział nie jest tak długi jak przewidywałam... no ale jednak jest. Następny  dłuższy mi wyszedł. Tak naprawdę miałam go wstawić dopiero jutro, ale ostatnio mam takie problemy z internetem, że normalnie załamać się można, więc skorzystałam z okazji, ze dzisiaj mi działa i oto jest i rozdział. ;D

Mam nadzieję, że się podobał. :D A no i dodałam zakładkę o blogu.

Pozdrawiam, Cruciatrus.